عكاسي صنعتي كه دنيا را تغيير داد

عكاسي صنعتي كه دنيا را تغيير داد :

عکاسی صنعتی

 در روزهاي ابتدايي مارس 1765 ميلادي ژوزف نيسفور نيپس در سئونه لوآر فرانسه به دنيا آمد. وي مخترع عکاسی صنعتی  نخستين عکاس جهان و پدر عکاسی صنعتی نوين است. نخستين عکس ثبت شده، توسط او عکسبرداري شده و سهم بسزايي در پيشرفت تاريخ عکاسی صنعتی داشته است. از اين رو در گاهشمار اين روز تاريخچه عکاسی صنعتی در جهان را مرور مي کنيم.

    آلبرتوس ماگنوس در قرن سيزدهم ميلادي، نيترات نقره و ژرژ فابريسيوس، نقره کلريد را کشف کرد. و دانيل باربارو در سال ۱۵۶۸م، نحوه عملکرد ديافراگم و کارکرد عدسي در دوربين تاريکخانه اي را شرح داد. ويلهلم هومبرگ در سال ۱۶۹۴م توضيح داد که نور چگونه برخي از مواد شيميايي را تاريک مي کند و در سال ۱۸۰۲م توماس وجوود انگليسي توانست روي سطح هاي حساس شده با نيترات نقره، تصوير شفافي به دست آورد. اولين تصوير ليتوگرافي نوري در سال ۱۸۲۲م توسط مخترع فرانسوي، ژوزف نيسفور نيپس توليد شد؛ اما در هنگام رونوشت برداري از بين رفت. اما نيپس در سال ۱۸۲۶م توانست عکسي دائمي از طبيعت خلق کند. ولي زمان نوردهي اين عکس هشت ساعت بود که زمان بسيار درازي است و مشکل ديگر هم اين بود که تصوير، نگاتيو بود؛ يعني هرچه سفيد بود را سياه و هرچه سياه بود را سفيد نشان مي داد.

    به همين دليل، او به دنبال يافتن فرآيند بهتري بود و با همکاري لوئي داگر، آزمايش هايي را بر ترکيبات نقره براساس يافته هاي يوهان هاينريش شولتز در سال ۱۸۱۶م انجام دادند؛ در آن سال شولتز مشاهده کرد که مخلوطي از نيترات نقره و گچ در مقابل نور، تيره مي شوند. نيپس در سال ۱۸۳۳م درگذشت؛ ولي داگر در سال ۱۸۳۷م توانست روش «داگرئوتايپ» را اختراع کند. داگرئوتايپ به اين گونه بود که به صفحه اي نقره اي مدتي بخار يد داده تا نسبت به نور حساس شود، سپس آن را درون يک دوربين جعبه اي گذاشته و با برداشتن عدسي حدود ۱۵ تا ۳۰ دقيقه نور از شئ مورد نظر به صفحه نقره اي تابانده مي شد. براي ظهور تصوير، صفحه را در محلول جيوه با حرارت ۶۵ درجه قرار مي دادند تا با چسبيدن ذرات نقره و جيوه، عکس به وجود آيد؛ سپس صفحه را در آب سرد فرو مي بردند تا سطح آن پايدار گردد، درنهايت، صفحه را در آب نمک (سديم کلريد) قرار داده و تصوير ظاهر مي شد. يکي از مشکلات روش داگرئوتايپ اين بود که فقط مي شد يک نسخه پوزيتيو يا مثبت (عکس دائمي) از سوژه ثبت کرد. در سال ۱۸۳۵م، چند ماه پس از اينکه نتيجه آزمايش هاي لوئي داگر اعلام شد، شيميدان انگليسي، هنري فاکس تالبوت گزارشي از روند عکاسي خود که آن را «طراحي نوري» ناميده بود، منتشر کرد؛ تالبوت اين روش را در سال ۱۸۳۵م ابداع کرده بود اما آن را مخفي نگه داشت و روش خود را کامل و در سال ۱۸۴۰م با عنوان «کالوتايپ» معرفي کرد.

    وي در اين روش، به جاي استفاده از صفحات فلزي، از کاغذ حساس شده به نيترات نقره با ترکيبي از سديم کلريد و اسيد گاليک استفاده کرد. کاغذ حساس شده به مدت دو دقيقه نوردهي مي شد و پس از آن يک تصوير پنهان به وجود مي آمد که آن را با استفاده از پتاسيم يد و سديم سولفات به صورت نگاتيو (منفي) در اندازه هاي کوچک تر ثبت مي کرد. سپس با استفاده از آن مي شد نسخه هاي دائمي فراواني در اندازه هاي مختلف تهيه کرد؛ تا پيش از اين عکاسان مجبور بودند صفحه حساس را به اندازه شئ مورد نظر بسازند و امکان تغيير در اندازه وجود نداشت. تا سال ۱۸۶۰م، روش داگرئوتايپ به کلي منسوخ شد و عکاسی صنعتی مبتني بر نسخه هاي نگاتيو و پوزيتيو جايگزين آن شد. در سال ۱۸۳۹م، جان هرشل با استفاده از سديم تيو سولفات روشي را براي تهيه نسخه نگاتيو روي شيشه ابداع کرد که به مرور جايگزين نگاتيوهاي کاغذي شد.

 تئوري عکس رنگي «سه رنگ» توسط جيمز کلرک ماکسول فيزيکدان انگليسي در سال ۱۸۵۵م پيشنهاد شد. بر پايه نظريه او، نور مرئي از سه رنگ اساسي قرمز، سبز و آبي تشکيل شده است. پس فيلمي از سه لايه ساخت که هر لايه آن نسبت به يکي از سه رنگ هاي اوليه حساس بود و به اين ترتيب، توانست نخستين عکس رنگي را در سال ۱۸۶۱م به ثبت برساند. بالاخره در سال ۱۸۷۴م، يک شرکت انگليسي اولين شيشه هاي خشک عکاسی صنعتی را به بازار عرضه کرد و عکاسی صنعتی جنبه عملي به خود گرفت. اما حمل و نقل مقدار زيادي شيشه، از لحاظ سنگيني و شکنندگي، يکي از مشکلات پيش رو بود تا اينکه در سال ۱۸۷۱م ريچارد مادوکس، فيزيکدان و عکاس انگليسي با ابداع فيلم عکاسي ژلاتيني، زمان عکسبرداري را کوتاه کرد و جابه جايي فيلم هاي عکاسی صنعتی را نيز راحت كرد که نقطه عطفي در تاريخ عکاسی صنعتی محسوب مي شود. جورج ايستمن آمريکايي در سال ۱۸۸۴م، فيلم رول را که فيلمي از جنس پلاستيک آغشته به امولسيون ژلاتيني است، ابداع کرد و با ساخت دوربين جعبه اي در سال ۱۸۸۸م، عکاسی صنعتی را براي مردم عادي مقرون به صرفه نمود و تحول مهمي در عکاسی صنعتی ايجاد کرد؛ شعار تبليغاتي کمپاني کداک براي دوربين هايش چنين بود که: «شما دکمه را فشار دهيد، بقيه اش را ما انجام مي دهيم.» در نوامبر ۱۹۴۸م، ادوين لند نوعي دوربين آنالوگ ظهور فيلم فوري موسوم به دوربين پولارويد را اختراع کرد که بلافاصله پس از عکسبرداري، نسخه چاپ شده عکس را پرينت مي کرد و عکس گرفته شده يک دقيقه بعد و در مدل هاي جديد تر تا چند ثانيه بعد، قابل رويت بود.

    تصاوير ديجيتال در دهه ۱۹۶۰م و در جريان پياده کردن انسان در ماه، تکامل پيدا کرد. دستگاه هاي گيرنده امواج آنالوگ، اطلاعاتي را که درمورد عکس از فضا ارسال مي شد، بسيار دشوار دريافت مي کردند. با ديجيتاليزه شدن سيگنال ها و تقويت آنها، پارازيت ها حذف شدند و تصاوير واضح به دست آمد.